I RECITAL: 21 de outubro de 2014

Hugo Reine: Recantos no deserto

Silandeiro crónico


Por soñar aínda vés coa túa escuridade, para advertirme de que só me queda unha vida para perder o medo, para vencer a penumbra e os reloxos inimigos, e bailarmos sen deternos na caída sen solo da Ferida, para que reces pola miña doenza nas alamedas da cidade que olla soterrarme, e a culpa da existencia só existe para un Nós que é invento, que nin creo que saibas del, que roubei porque é o máis puro que de ti teño cando non es, cando son eu supremamente, cada día. E se de tan pouco corazón me acostumara a des-adoitarte deste xeito, e así contigo levaras as voces e as entrañas todas, levarías ese todo que é máis nada, cada día, máis nada do que teño aquí para min para almorzar e xantar e cear, e cuspilo todo eternamente. Mais é así todo porque dime ti como vou ir vendendo perdóns a quen non me merca un apreixar do mundo, cunha soa man amarrándome do peito mentres se mancha de rubio, e eu sorrindo grazas ao engano caloroso do Presente hipócrita, o secuestrador fuxidío de cada vez que reparei fronte túa na máxima expresión do intre, un acto puro de sentido que non logra sosterse para o ser humano porque a súa natureza é o frío do Presente, maldito mentireiro que leva todo canto ten por diante que fai que adeus para sempre, que bo foi coñecerte, e que morra o mundo ignorante e alleo que non é vida, senón máis ben o contrario, é non-vida, silencio após a ausencia de ruído, negror no escuro do baleiro, onde non abre ningunha porta metafísica máis que a molestia. Así é todo o malo do Presente é o Hoxe, o máis perigoso dos discursos ambiguos, o Hoxe que tamén é Cada Día, tal que hoxe, que me vés nalgures saudar polos recantos da escuridade. Que xa non tes sentido con procurarme. Que hai rato que marchei porque mañá volve ser Hoxe. Coma ti nun día calquera, nun calquera día. Coma cando non volves.


Domingo de narcos


II


Son as 25.59


Dun domingo repetido
Dun día de máis
Dunha vida calquera.


Non teño porros

Nin ollos,

Pero téñote a ti
Por todas partes que miro

Perdida entre tanto fume.


IV


Acórdame pensarte e que me esqueza
as noites que algún día nos fixemos,
os intres que nalgures recoñeza
das vidas que noutrora, nós quixemos.

"Es ti o mundo raro que me afasta
do ruído que acredito como alleo.
É vida cando esquezo que nos falta
teimarnos por ficar lonxe do ceo."

Vai frío des que oio o teu silencio
guindarme polas costas o seu berro,
cravando paseniño un outro aprecio.

Non doe como a vida o teu suspiro
agora xa sen aire e tan baleiro,
os últimos recordos que respiro.


V


Cada noite é unha ferida aberta
da miña soidade
á túa ausencia

e nela caben os laios,
o que fomos
e as estrelas todas;

e nin así
somos quen de tapar
este burato.


Louvanza ao recital de poesía

Teño ébola na alma
un can no cadaleito
os calcañares espidos de andainas
arredor de si sen me atopare;
a miña lingua soterrada na lama
polas comisuras dos verbos,
o meu lar acordoado,
un dúplex no deserto.
Teño un berro aquí na gorxa
que con vós fai manifesto
e amósase fóra xordo
a ladaíña da raiba, mais, silencio.
Cunha faísca a barricada
acendo con socato acerto,
arderán as malfeituras
de cartón e plástico negro
como farase vivo inferno
das gravatas dos tesoureiros,
a anarquía dos piratas
que se esqueceron do mar
pra facer as pallozas de cemento.
Saberá quen onde finan as utopías
ao final do seu traxecto.
Mais que eu sei onde comeza
que aqués folla que vos leo
sae tralla a rebeldía,
neste bar de picheleiros.
A vitoria da palabra
ben por riba das mordazas
vénse por, encol
silencio.


Roberto Mattos: Ápeiros Editorial


Cárnica Necrópolis

                                  I

Tarde nítida
                    partida en dolores

Verdes mojados de fríos grises
materia reseca
                        de necesidad

Mes de un peregrino recluido
        de prosas mutiladas por liras y violines

                                        por versos.

                                    II

Sentir que se desacostumbra
         que sujeta lo contingente, lo fugitivo,

que hace gotear una sustancia que solubiliza la carne.

Sentir que sacude una mano
la que apalea la nostalgia de escritos muertos
                                                                  en mesas babélicas
                                                                  en escritorios polvorientos.

Sí, apalea la nostalgia
                                        de un juvenco sacrificado
                                                                    por -y en-
                                                                     el tiempo.

                                       III


Alguien pretende llorar sobre su dérmica elocución
pero el sentir
              —anacrónico—
                       se desbanda en una noche de cuatro ciclos de caucho
                       se retira a un monumento de mármol
                                en un domingo y un papel

ahora por una alborada en el fin del mundo
ora en dos ciudades portuarias
                                                      una lapislazúlica
                                                      la otra de plata

ahora en otra
la de una “plaza lejana”

y va por cerros
                           de pastizales desiertos
                                                                   patagónicos
                                                                   cuyanos

y sorbe pacífico el atlántico

y se guarda en tres barrios

                                                sin ciencias
                                                sin letras
                                                sin artes
                                                sin políticas
                                                sin…


¡triste víctima de su carencia y sus residuos!

                                           IV

Yerra y se posa
              se posa ante el escrito féretro paternal
de una dilatada biografía inexistente

             se posa al final del nombre de un autor
en la consonante oclusiva, velar y sorda
que es el mirar límpido del pétalo otoñal en un ocaso ámbar

elevación de la mano que es la voz de los ojos del tierno tacto
que se despide
para volverse metalenguaje.

                                            V

Y el sentir vuelve
y se fuga de abrazos
                                    cuasi-sensibles
                                    hermanantes
                   ante pasos que cruzan la sonrisa segura
de lo claro-oscuro, borroso, vidrioso, el verso.

ahora
se suspende ante la deshabitada morada de su primera causa

a donde sea que vaya se sublima
carnificándose a mayúsculas distancias

ya es imposible avistarlo por el mismo celaje.

                                            VI

Un traidor se oculta en lo de Adonis
el sentir confunde el olfato del delatado

Viciosos pubescentes silban a la nívea mueca cotidiana
el sentir cierra sus ojos espejados en sollozos

La lujuria toca a la puerta y al que la abre
el sentir apaga su cazadora caricia

Las causalidades inmolan sus Cristos
el sentir amarga hasta sus degustaciones mefistofélicas

Sinfonías eutérpicas celan la tarde, lo frágil
el sentir lacera el sagrario de sus voces.

Ancien HorseK.
Tarde triste del 16/08/2009




Diego Horschovski


Versos de madrugada


Caí,
como un manto salino de tristezas
y exploté,
como un sueño dorado que se toma licencias.

Reí,
porque vi la oscuridad que gobierna las esquinas
y canté,
porque desafinado el corazón me dio una tregua en la banquina.

Solté,
cuando escribí "por qué no te dije qué hago en este lugar"
y cambié el verbo decir por hacer
en el ocaso de la vanidad.

Y arranqué las hojas vivas para comérmelas de a poco,
para sentir mis colmillos devorar las entrañas del arrojo,
para sentir mi estómago digerir la última bocanada
de aire terco en el jardín,
y en los versos de madrugada.



Septiembre se fue


Pasa el autobús por la calle empapada y se detiene ante el paso de cebra. Aprovecho el lapso para buscarte entre los viajeros y te reconozco en la mirada perdida de una estudiante que aferra contra su pecho unos apuntes que seguro no salvan tu nombre. La noche cae sobre la calle adoquinada y húmeda. Los semáforos detienen el paso y reflejan su rojo otoñado sobre los charcos. Es la sinfonía que conoces desde hace tiempo. Lo sabes, estos días, se trata de eso.

Los periódicos anuncian un crimen en la ciudad. Las calles lo gritan: ¡Asesinos! La televisión arroja napalm sobre Damasco, dos tertulianos del corazón ríen desquiciados, con los ojos a punto de saltárseles de las cuencas mientras acribillan a otra persona más, cosificada. Todos ofrecen representaciones ligeras de las cosas, nadie quiere verdades jodidas y emancipadoras. Y pienso… "Nada es auténtico mas tu mirada acristalada."

Recupero la visión tras este minuto fugaz de imágenes y armonías invadiendo mi ideario y vuelvo a ti, sentada dentro del autobús. Pensativa.

El semáforo abre el paso y el chófer arranca. Tu frente apoyada sobre el cristal titubea y recuperas la mirada y el sentido. Entonces me ves mientras avanzas. Me ves observándote desde este lado del cristal, en esta cafetería de invierno. La misma a la que siempre volvemos, la misma de la que nunca nos fuimos.

Nos vemos y, entonces, los dos nos damos cuenta lo que más tememos. Que ni tú eres ella ni yo soy quien tú esperas que sea. Pero me sonríes y te sonrío. Nos vemos y, entonces, nos damos cuenta lo que más tememos.

Que Septiembre…

se fue.



Octubre uno, dos mil trece. Compostela



Jaime Arnau


Jardín sin luna


Tenías razón. Habitabas en volcanes dormidos
que ahora intento despertar. Aquí, el eco.
No nacimos demasiado tarde. No han pasado las guerras
que trazarán nuestros caminos posibles.
Escucharemos música en una habitación sin vela
y ahí la historia se hará uña y carne
rasgando nuestras venas. Y no será otra sangre
aquel sabor amistoso y extraño. Jugamos
a decir la palabra muerte en un jardín sin luna,
en la casa de nuestros abuelos, trasnochando
esa historia prohibida o desnuda. Jugaremos a decir
la palabra muerte o sexo en un jardín sin luna.
Tenías razón. Habitabas en volcanes dormidos
que ahora intento despertar. Pero no era otra sangre,
esa lava o semen impuro y yermo. Tenías razón.
Todo es digno de metamorfosis. Jugamos
el alcohol y la bruma que nos legaron, muerte o sexo
en un jardín sin luna. Habitabas en volcanes dormidos,
corazón. Pero no es otro fuego, esta cuchillada o silencio.
No es un juego, animal de ojos pálidos. Y no era otra sangre,
eran labios, eran labios, eran estómagos o Hambre, sexo o vida
era cumbre, era catedral erecta sobre la tierra desnuda,
era palabra o menta, sexo o vida, labios, labios. Vivamos.
Tenías razón. No estuviste sola, en aquel beso.