II RECITAL: 4 de novembro de 2014


Cecilia Marchetto


En las arenas

Camina siempre por mi sendero
sediento de estrellas fugaces.
Renace siempre junto a mi,
ansioso, ávido de luces y mares; 
desea. 
Arde y ahógate en las arenas.
Teje los pasos y los besos.
Desnúdate para la luna,
besa el cuerno roto y humeante.
Desciende a donde se forja tu sol
a buscar la huella del rayo,
a descubrir la raíz del ángel.


A porta


Unha palabra imposible
fai medrar os nosos ceos
mira dende a súa terra os meus días
os abatidos e os que florecen.

Sangra unhas augas magnéticas

que atravesan cada ollada
todos os teus pensamentos
mollados nelas viven 
e revélanse irmáns

Ábrese como unha nube

que pare ideas ardentes
enxendrando máis intres
porta sempre presente.

Boca eterna que canta

a canción do visible.

Lonxana fonte de alma

dáme un pouco do viño
do teu dourado pranto.
Unhas pingas do raio
que percorre todo tempo.

Mudo amor do infinito

baleiro resplandecente.



A túa mañá

Chámame coa lingua oculta dos astros resoando viva na túa fronte 
e nos teus brazos un segredo nacido na madeira.
Mentres todas as cidades ouvean o seu nome, 
os meus ósos, roubados do lume enterrado e ignoto 
parpadean e se avivan co vento dos teus silencios.
Non sei como arrasas e iluminas e o mundo segue igual, 
como levas a mañá e o sangue nos teus beizos e non teme-los cairos do frío.
Ser contigo un río que canta a forza infinita dunha sola pinga: 
é o que escriben os ventos na brancura estremecedora do ceo.
O que virá da man da alba cando renaza o cervo.
Cando atope o meniño de prata no seu berce de musgo.
Durmindo.
Respirando.
E te vexa alí sorrindo, agardando por min.


Ofrenda

Heiche mandar a miña voz, tecida
nun cinto cor do sono
para te facer inmortal. 
Heiche levar rindo por un raio de luz
a deitarnos na ara da morte,
e deixar alí a nosa alma líquida
escorregando polo chumbo.
Imos espirnos na lagoa de lume,
que non nos pode consumir,
e marchar con faíscas nos ollos 
a durmir contando estrelas,
porque temos tempo de contalas todas
e acha-lo número da vida.

Cando espertemos, 

seremo-lo miragre da mañá
e o enigma da noite.


Tiempo de mercurio

Vuelves a mi como una vieja canción
de noches adolescentes. Capaz de traspasar la piedra.

Salvas a la furia con tu tierno oído. Tu caudal la pule,

perla perdonada.

Así todo se amansa en tu presencia. Mil granos, una esfera.

Ásperos fragmentos, roca fluida,
espejo vivo.

Tiempo de arena se vuelve

tiempo de azogue.
Tiempo como mercurio.

Que él te traiga a mí, niño en llamas,

hijo dichoso de la música escondida,
a ti a quien baño en un mar de miel y sangre,
menta y lágrimas,
cuando estoy sola.

Que este canto, desatado, atraviese el silencio,

y brotes de él tú, grito agónico de júbilo,
nudo latiente en el verde tronco del mundo. 


Emperatriz

Arrastra una inquieta rama
y la suciedad de la acera
la brisa gris que roza mi niñez,
y los columpios gritan como flautas distantes,
volviendo al alegre color carcomido de un cuento.

Enseñándome el atardecer, la mujer.

Crecer, romperse, desgarrarse, florecer.
Todo en un quinto piso donde aprendí
dónde hay otro corazón, dónde todo existe.
En esa frente que señalas, Emperatriz,
aún en mi recuerdo, en la cama,
sentada junto a mí. Tu camisón,
pliegues madreperla en la sábana que me envuelven.
Como las diosas que dibujé
abriendo sus brazos en la remota noche,
tú me diste el saber.


A ciencia de Ariadna

Un día poderemos descifrar as ás dunha bolboreta.
Esculpiremos narcisos no derradeiro alento do sol.
Sentarémonos a oír como ri a corrente
corricando con pés de lá cara min,
a deixarme a súa auga clara no colo.

Entón retomarei os pasos do dragón,

o evanxeo das silvas,
anunciado polo raposo,
o culto do lobo.

Co meu novo templo de sangue,

e a miña man na man brava do fauno,
o labirinto será unha ponte,
e a voz manará do cáliz.
Como a Ariadna, posuidora do fío,
verdadeira vencedora do caos,
Dionisos ha bañarme no seu viño.


Tania Vidal



Un adeus sen compromiso
afrontado co valor do derradeiro sorriso
que indica que algo acaba, empuxanos cara a cara,
reflectindo a incertidume
daquelas cousas que só son permanentes cando flúen...

Pois que pretencioso deter o movemento,

perder o tempo bailando no vento,
tratando de desfacerse do que morre nun momento.

O último bico é un cancro terminal:

que leva ao individuo orgánico e mortal
a concebir un principio sen final,
Mais a tebra berra alto, dende ese máis alá,
tan coñecido polo peito e tan lonxe da man,
que a tentas e sen éxito non o logra atrapar.

Mais ninguén se atreve a ollar

onde morren os soños, no limiar,
no abismo da almofada,
no comezo da alborada,
na dozura da treboada cuxa auga torrencial
se contrapón á auga salgada
dunha bágoa fuxitiva que, suicida,
afoga na pupila coa luz da madrugada:
e foi todo e máis ben non foi nada...

Nada máis ca un recordo

na memoria articulada,
mais alén diso.. ¿que somos?
sombras indeterminadas...

A sombra emerxe de noite,

cando a luz esconde os monstros,
cando a soidade nos acolle
e nos fai iguais a todos.

Faise patente o abismo

ao enfrontarse con un mesmo,
quedando auto-reducidos
a temer o propio medo.

O monstro fronte ao espello, o espello agresivo,

o que te soporta espido, mentres tapas o semblante,
con veos tupidos e estúpidos antifaces,
para sair ao mundo cal gaiola de estandartes,
no recuncho da posibilidade acadable,
do Cosmos só unha ínfima parte...
Se é que en verdade hai mundo

e se é certo // que hai verdade...




Jaime Sanz de Acedo



 En el jardín de las delicias,
allí donde habita lo prohibido,
un mar de arenas movedizas
oculta secretos sin nombre,
vientres sin ansias.
La desidia pasa factura,
dicta su ley,
y si dejas de soñar
date por muerto…




Quemaban libros

y, sin embargo, era todo
lo que ardía


Palabras vivas crepitaban 

con un crujir de horas muertas.
Vencidas.


Palabras contenidas

entre lomos de una piel 
ajena y rota.


Palabras, simples palabras…

No más, no menos. 
Justa medida, 
deseado equilibrio.


Palabras sordas, ciegas,

a veces mudas.


Palabras que se derraman,

desnudas.


Palabras vacías,

socavadas, 
tejidas con el mismo hilo
con que se forman 
las piedras.


Palabras fingidas,

que por manidas 
llagadas.


Palabras enjambradas

en el ser mismo de las cosas.


Se hizo el silencio. 

Tiempo de duelo.
       Hoy serán las palabras 
      quienes  lloren.
Quemaban libros 
y, sin embargo, 
era yo quien ardía…




Hay muchos cadáveres flotando y sólo un mar muerto.

Sembraré de migas los caminos,
por si me pierdo de vista.
Sembraré de huellas los tejados de lo prohibido
por si me escapo de tus sueños.
El corazón, ansioso de verdades,
latirá a lo lejos. Cerca de la luna,
esa que le roba la luz al sol mientras duerme.
Pídeme algo de mi tiempo,
pero no me pidas cazar juntos mariposas.
Odio las redes.
Necesito llorar solo, y entonar mis himnos
lejos de otros ruidos. 
Mi piel está demasiado fría,
pero me he vuelto alérgico a otras pieles.
La soledad es la mayor de mis adicciones…


Ardimos con la antigüedad misma del fuego,

con la presencia apagada de quien busca en luz ajena
algo de calma.


Rotundo el pronunciarse de los besos. 

No existe  palabra alguna
 capaz de  advertirnos del peligro. 


Batir de alas, 

desdoblarse de caminos, 
callar de lo inesperado.


Simplificar lo complejo, 

hacerlo nuevo.
Recrear lo vivido y lo añorado.
Latido a flor de piel que nos abruma…
Ser quienes somos
y en plural…
ver aún más lejos…


Hace frío ahí fuera

y no sé si es desamor
o el fin del mundo.


Los días grises, 

salpicados de lluvia e invierno
me traen recuerdos…


Fue entonces cuando soñé…

La vertiginosa sombra de otra sombra
corría tras de mí.
A ti te perseguía 
la colonia de amantes descastados 
que vaciaron en tu vientre sus miserias.


Llaman a la puerta de tu olvido

buscando porqués sin nombre.
Día tras día, hora tras hora.


Tú ya no me busques no.              

Aún no es siempre todavía. 


Descansa pues amor, 

en esa celda tuya llamada deseo.
Mientras tanto yo prefiero 
recordarte siempre deshabitada.


Sigue haciendo frío ahí fuera

y no sé si es desamor
o el fin del mundo…




El precario comienzo, 

sed de otra sed aún más urgente.


Precisar la palabra, 

acotar los espacios, 
abrir las puertas.


Quizás así pueda decir

lo que la realidad siempre calla
cuando sus metáforas de piedra esperan 
el prolongado abrazo del musgo.


Hoy muerde la niebla

y después 

desaparece…